Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo

Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo.
-Correo: acebobello@gmail.com
-Instagram: @hectoracebo
-Twitter: @HectorAcebo

jueves, 27 de agosto de 2015

O galego


No século XVI, Juan Luis Vives (lúcido humanista) escribiu: “Algunhas linguas son máis coloridas que outras, así como a grega é máis amorosa que a latina”. Dentro das linguas románicas peninsulares, o galego, coma o portugués, é sobradamente colorido, ademais de amoroso. 

A primeira virtude queda reflectida na melodiosa entoación con que se fala. O carácter amoroso apréciase na naturalidade con que a nosa lingua acepta calquer diminutivo: “fontiña”, “burleta”, “portela”… 

Tan agarimoso é o galego, que, como explicou o lexicógrafo Eladio Rodríguez, ten a estraña capacidade de converter en diminutivos outros diminutivos: de “cadelo” a “cadeliño”, de “soutelo” a “souteliño”, de “señoriña” a “señoritiña”…


Este mapa sinala, en azul, as variedades lingüísticas do galego.

Unha noite —xa fai case catro anos— estaba eu en compañía dunha fermosa rapariga catalá, a cal me contaba os seus lances académicos e deportivos. Falabamos en castelán, aínda que eu dáballe a coñecer verbas da miña lingua vernácula, e viceversa —o catalán resúltame moi suxerente—. Cando acabou o seu emocionante relato, tratei de manifestarlle agarimo con algún eloxio; e entón ela, sorprendida, díxome: “¡Te ha salido el acento gallego!”. Moito me gustou a súa reacción…

Nostálxico, o mes pasado conteille, por correo, esa experiencia a Fuco Lourido, mestre xubilado. O amigo Fuco comentoume que a el tamén lle pasara algo parecido cando traballaba en León e cortexaba a unha rapaceta dalí: “Nos momentos de excitación, sentía que a miña lingua de fondo alteraba as bases do castelán. Un idioma tan solemne pode brincar se é falado por algún galego”. Fuco engadiu: “Non hai moitas linguas que, no ámbito cotián, sensualicen as palabras. O galego, o portugués, o francés, o italiano... Estes idiomas favorecen que o falante atope a esencialidade proxectando máxica atracción”.

En efecto, o colorido do galego propicia esa atracción, e o seu carácter (amoroso, sensual) axuda a capturar os momentos máis líricos. E se o falante é tan sensible coma Fuco Lourido, mel sobre filloas! 

[Artigo meu publicado en El Progreso —edición da Mariña—, 15/08/2015]

martes, 25 de agosto de 2015

Ser leído

¿Premios? ¿Ventas? No hay mejor reconocimiento para un poeta que ser leído y, por extensión, citado: he aquí las únicas formas de mantener viva la llama de una obra. Es un orgullo saber que uno tiene entregadas lectoras como Érika, la autora del los tuits que reproduzco en la siguiente imagen: 


Las citas pertenecen a las poesías "La erotización del lenguaje" y "Desdoblamientos". Ambos textos están incluidos en mi ópera prima, Camas de hierba (2011). Pueden leerse los dos poemas pinchando aquí, en una selección de mi lírica publicada hace unos meses en Espacio Juan L. Ortiz (revista literaria digital del Centro Cultural de la Cooperación, de Buenos Aires).

Asumo, por supuesto, que el público de la lírica (como el de otras artes que no conducen al mero entretenimiento y exigen ser paladeadas, no consumidas) es muy minoritario, y recuerdo aquello que comentó, en una entrevista reciente, mi maestro Martínez Sarrión: "Un gran poeta como es Brines me dijo una vez que no se trata tanto de tener muchos lectores sino de tener a los mejores. Parece presuntuoso, pero tenía razón". En efecto. A eso aspira uno.

martes, 11 de agosto de 2015

Don Covay e Mick Jagger

Velaquí ós Stones versionando "Mercy, mercy!", un dos máis fermosos temas de Don Covay, mestre do soul clásico e principal influencia vocal de Mick Jagger


Dixo o cantante dos Stones sobre as características inflexións vocais de Covay: "Obtés un contraste auténtico entre o falsete e a voz masculina e dura. É bo para un cantante dispoñer doutra voz". Precisamente na gravación de "Mercy, mercy!" (1965) Jagger fixo, inspirándose en Covay, os seus primeiros falsetes. 

Esta é a versión orixinal de "Mercy, mercy!" (1964), onde colabora un novísimo Jimmy Hendrix (eses punteos sinuosos!): 

sábado, 8 de agosto de 2015

Piel y memoria

En esta bellísima composición del gran Curtis Mayfield (líder de la época dorada de los Impressions), el juglar se enamora locamente de la Reina: 


Es soul en estado puro... Llevo grabadas en la memoria (y en la piel) las armonías vocales de los Impressions, tan soñadoras. 

sábado, 1 de agosto de 2015

Una muchacha

Soy esa sardina que no devoras 
por miedo a atragantarte 
con su esqueleto de porcelana. 

[Poema publicado en La Huella Digital, 31/07/2015. Forma parte de la antología colectiva La primera vez... que no perdí el alma, encontré el sexo (Sial-Pigmalión, 2015), coordinada por Antonino Nieto]

Autorretrato de Nuria Pérez.