Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo

Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo.
-Correo: acebobello@gmail.com
-Instagram: @hectoracebo
-Twitter: @HectorAcebo

sábado, 30 de julio de 2016

Manolo de Valledares

 Manuel Acebo Díaz,
'Manolo de Valledares'.
Deixounos Manolo de Valledares, o meu avó paterno. Tiña 91 anos. Foi gandeiro e camiñeiro, e chegaba nunha moto Mobylette a todos os lugares de Santiso. Facía sinais dos seus movementos cos brazos e as mans, accións xa en desuso que poden evitar máis dun accidente. Era un home legal, colaborador, bromista e cunha mentalidade bastante aberta pra a súa época, pra aquel contexto absolutamente agrario, onde moita xente pensaba que estudar era cousa de ricos e non se arriscaba a invertir en educación. Efectivamente, o señor Valledares, malia que non nadaba na abundancia, preocupouse pola formación dos seus fillos, dándolles a posibilidade de estudar, primeiro en Ribadeo e despois en Lugo. Isto é algo que lle honra e que ten un valor incalculable.
Valledares lía a miúdo o xornal e lembraba con orgullo o que lle dicía o seu mestre na escola: que el era un dos alumnos máis destacados, tanto nas Matemáticas como na Lingua. Na residencia leonesa onde pasou os últimos once anos, facía redaccións e contas, e nunca se trabucaba. Mostrábanos con ilusión aquela libreta, coma un neno que quere progresar no colexio. Todo isto demostra a importancia que lle outorgaba á educación.
Cando íamos velo á residencia, emocionábase recordando vivencias santiseiras xunto con meu pai, miña avoa Lina (a súa muller), meu tío Lolo, meu primo Manuel ou Paco de Robaín (o meu outro avó). E mesmo cando xa non nos recoñecía, algo había dentro del —unha pulsión— que o unía a nosoutros. Aseguraba que eramos familia de seu, primos ou sobriños. E nas despedidas choraba, e dicíanos: “A ver cando volvo vervos…”. Coa xente de acolá falaba castelán, e, por suposto, rezaba e cantaba nesa lingua. Tiña neste idioma máis vocabulario que moitos dos seus contemporáneos. Claro que con nosoutros nunca perdeu o galego, por ser esta a súa lingua afectiva.
A risa contaxiosa de Manolo de Valledares.
Lémbrome do amigo de axudar que era, e de que —coma meu pai— sempre chegaba antes de tempo ós sitios. Se quedaba pra ir sacar as patacas ás 11 no casarío de Robaín, presentábase ás 11 menos 10. Sendo tan rigoroso nos horarios, xa en faena e acompañado de xente querida, liberaba a tensión, e podías ler unha burleta nos seus ollos.
Lembro tamén que aínda as últimas veces que fomos velo, falando de amigos seus, diciámoslle: “Jesús Ferreiro”, e el completaba inmediatamente o sintagma: “…de la Torre”. Nunca se esqueceu dos apelidos do seu alcalde máis querido.
O avó Valledares emprendeu a súa última viaxe. Probablemente a faría naquela vella moto, precavido, emitindo sinais dos seus movementos cos brazos e as mans. Chegaría dez minutos antes, como de costume, pra non facer esperar ó persoal e polo que poidera pasar durante o camiño.
[Publicado no último número de La Comarca del Eo, semanario ribadense do Grupo El Progreso]

No hay comentarios: